Türkiye klasik ifadesi ile üç yanı denizlerle çevrili konumu ile bir yandan bu alanlardaki doğal kaynak potansiyelleri açısından son derece şanslı bir ülke iken, diğer yandan bu alanların korunması ve sürdürülebilir kullanımı açısından da ev ödevleri olan bir ülkedir. Bununla birlikte bu deniz alanlarının uzantılarını, karşı kıyılarını başka ülkelerle paylaşıyor olması nedeni ile de uluslararası deniz yetki alanı sınırlandırmalarında çeşitli güçlüklerle de karşılaşmaktadır. Karşı kıyı ülkeleri ile deniz yetki alanlarının paylaşımında temel etken söz konusu ülkelerle olan iyi niyetli ilişkiler ve denizlerin fiziki coğrafya özellikleridir. Nitekim Türkiye’nin bu hakkaniyet sınırı çerçevesinde kıyıdaş ülkeler ile çizmiş olduğu sınırları da bulunmaktadır. Ancak, karşı kıyı ülkesi çeşitli nedenlerle hakkaniyet ölçüsünden uzaklaşıp jeopolitik anlamda da çıkarcı bir yaklaşımla konuya yaklaştığında sorun çözümsüz hale gelebilmektedir. Ege Denizi, Doğu Ege Adaları ile Doğu Akdeniz’de son zamanlarda yaşadığımız, ön planda Yunanistan’ın görüldüğü, ancak arka planda AB’nin de yer aldığını süreçler bu duruma bir örnek olmuştur. Deniz ve denizaltı kaynaklarının kullanımı yanında özellikle jeopolitik nedenleri öne çıktığını bu yaklaşımlar, bu bölgeyi bir “sıcak tartışma nokta” haline getirmektedir. Bu denizlere kıyısı dahi bulunmayan ülkelerin konuya taraf olmaları da sürecin çözümsüzlüğe sürüklemektedir. Tüm bu olumsuz süreçlerin bertaraf edilerek bu denizlerde hakkaniyet ölçüsünde adil bir paylaşım isteniyorsa, sürece tarihi ya da jeopolitik acıdan değil, öncelikle bu denizlerin topografik / jeomorfolojik özelliklerinden yola çıkılarak bakılması gerekmektedir.