İsrail devleti, demokrasiyi Orta Doğu coğrafyasında tesis edebilmiş istisnai bir devlet olarak temsil edilir. Ancak, Filistin’in Avrupa devletleri tarafından tanınmaya başlaması ve İsrail’e isnat edilen soykırım suçlamaları, İsrail devletinin temel unsurlarını oluşturan batı değerlerini sarsıntıya uğratmıştır. Yaşanan bu gelişmeler, İsrail devletini meydana getiren ve onun varoluşunu gerekçelendiren tarihsel ve sosyal gerçekliklerin sorgulanmasına neden olmaktadır. İsrail’in istisnai olarak belirlenmiş hukuki ve siyasal varlığı, 7 Ekim Hamas saldırısı ertesinde sekteye uğramış; yerleşimci bir koloni olmanın ötesinde, İsrail’in varoluşunu gerekçelendiren dayanakların kaybolması, tüm dünya tarafından bölgede yaşanan kolonyal şiddet ve işgalin açıkça görülmesini sağlamıştır. İsrail’in istisnai olarak kurucu şekilde gerçekleştirdiği uygulamalar, Avrupa devletlerinin Filistin’i tanıması ve dünyanın muhtelif yerlerindeki eylemlerin ertesinde aynı şekilde işletilemez hale gelmiştir. Hukuku askıya alarak “egemen”i belirlemeye yarayan istisna hali durumu, Agamben tarafından devletlerin totaliter niteliklerini açıklamada kullanılmaktadır ancak bu kavram yerleşimci sömürgeci devletlerin yerlileri dışlayan, onları yerinden eden ya da yeniden yerleştiren uygulamalarını açıklamakta da kullanılmaya uygundur. Bu çalışmada, İsrail devletinin yerleşimci sömürgeci bir devletle, demokratik bir devlet olması tartışmasının temel konusu olan yerleşimci politikaların İsrail tarafından isnat edilen istisnai niteliğini araştırmaktadır. Agamben’in istisna hali kavramsallaştırmasından hareketle, İsrail’in kurulması esnasında ve Filistin ile olan çatışmalarda uyguladığı biyopolitikanın kolonyal niteliği incelenmiş, bu bağlamda 7 Ekim sonrasında sınırları kapatılan, yardımların kesintiye uğratıldığı ve hiçbir güvenli bölgenin kalmadığı Gazze bölgesi ve Filistin topraklarında Wolfe’un deyimiyle “bir yapı olarak soykırım”’ın inşasını araştırmaktadır.