Bu çalışma Dominik kökenli Amerikalı yazar Julia Álvarez’in ilk romanı olan Garcia Kızları Aksanlarını Nasıl Kaybetti (1991) eserinde işlenen sürgünün yarattığı travma olgusunun ifadeedilişini incelemektedir. Otobiyografik öğeler içeren roman, kronolojik olarak geçmişe doğru akan alışılmadık anlatısıyla, Santo Domingo’lu göçmen bir Latino ailenin Amerika’daki trajikomik asimilasyon serüvenini aktarmaktadır. Bu zorlu uyumlanma sürecinde, kültürel mirasın ve aile hatıralarının yitirilmesi etrafında kurgulanmış roman, Garcia ailesi için otuz yıldan fazla bir zaman dilimini kapsayan anıların belleklerden silinmemesi adına yapılan yoğun bir hatırlama uğraşına dönüşür. James Holte etnik göçmen anlatılarında işlenen bireyin yaptığı dönüşüm yolculuğunu ardışık dört evreli bir süreç ile açıklar: 1) anavatanda geçen çocukluk dönemi, 2) anavatandan yeni dünyaya yapılan yolculuk, 3) eğitim sürecinde ve sonrasındaki iş hayatı deneyimleri, 4) bireyin yeni vatanındaki nihai başarısı ve tatmin duygusu. Ancak özellikle son evresinde, sunulan bu formülün dışına çıkan Álvarez, okuyucuya geleneksel olmayan bir büyüme öyküsü sunar. Böyle bir yazınsal çaba aktarılırken, ikili kimliği ile çetin bir uzlaşma uğraşı içinde olan başkişi Yolanda’nın dil edinimi veya aksanını yitirmesi süreci ele alınır. Birçok bileşenden oluşan özneleşme yolculuğu sırasında dilin üstlendiği rolün başlıca itici güç olduğu vurgusu yapılan bu makalede, romandan seçilen bölümlerin yakın okuması yapılacak, ve sonuç olarak Yolanda’nın ikili kimliği Gloria Anzaldúa’nın ‘melezlik’ ve ‘sınır-sakini’ kavramları çerçevesinde açıklanacaktır.