Terimler, belli bir konu alanında özel anlama sahip olan sözcüklerdir.  Anlam bulanıklığını önleyen terimler, tek anlama sahip olup uzmanlık alanındaki konuların düzenlenmesinde, bilginin biçimlendirilmesinde ve ona ulaşılmasında yardımcı olan unsurlardır. XIX. yüzyıla kadar aynı kültürel çerçevede gelişen Türk dillerinin bilimsel terminolojileri de bu döneme kadar aynı gelişme evrelerinden geçmiştir. 1922 yılında Sovyetler Birliği’nin ve 1923 yılında Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulmasıyla Türk dillerinin gelişimi farklı yollardan gitmiş ve terimbilimin gelişme süreçleri de farklılaşmaya başlamıştır. Bu çalışmada günümüzden XX. yüzyılın başlarına kadar olan süreçte Türk dillerinde terim yapma konusunda hangi yolların takip edildiği ana hatlarıyla değerlendirilecektir. Çalışmanın temel malzemesini beş Türk dilinin (Azerbaycan Türkçesi, Kazakça, Tatarca, Türkiye Türkçesi, Özbekçe) dilbilim ve fizik-matematik terimleri oluşturmaktadır. Adı geçen beş Türk dilindeki terimlerin dil yapılarını incelemek amacıyla 4 temel terim yapma yolu belirlenmiştir. Çalışmanın sonuç kısmında, bu terim yapma yollarının hangi dilde ne kadar çok kullanıldığı, Türk dillerindeki terimlerin dil yapılarının ortak ve ortak olmayan özellikleri gösterilmiştir.