Research Information System
2. Uluslararası Artuklu İktisadi, İdari ve Siyasi Bilimler Kongresi, Mardin, Turkey, 21 - 22 December 2024, (Summary Text)
The Indian subcontinent, which had been subjected to external migration from various regions for centuries, experienced a significant forced internal migration in August 1947 when it became two independent states, India and Pakistan. The people of the Indian subcontinent, who had coexisted in peace and harmony on the same land for centuries, became divided along religious lines, leading to inhumane events. During this period, millions of people were compelled to relocate. Despite the establishment of numerous camps by the governments of India and Pakistan, these facilities frequently proved inadequate in addressing the humanitarian, shelter, and basic needs of the displaced population. Furthermore, the influx of refugees into these camps, which exceeded their intended capacity, resulted in the proliferation of infectious diseases such as cholera and the emergence of hygiene-related concerns. The prevailing sense of fear and insecurity in the camps resulted in psychological difficulties for the migrants. In the process of establishing a new life for migrants in the subcontinent, hundreds of camps were set up in the border regions of the Punjab provinces, including Kingsway in Delhi, Walton in Lahore, and Kurukshetra in Haryana, which served as temporary shelters. The forced migrations and the conditions of the camps during the partition of India and Pakistan, besides being a historical event, have been widely referenced in literary works that serve as sources conveying the pains and difficulties of the period. The challenging processes that refugees underwent in the camps constituted a significant aspect of poetic and prose literature of the period, reflecting the reality of the time. This study analyses the portrayal of the conditions of the camps during the forced migrations after 1947 in Urdu literature.
Yüzyıllar boyunca pek çok coğrafyadan dış göçe maruz kalan Hint alt kıtası, Ağustos 1947 tarihinde Hindistan ve Pakistan olmak üzere iki bağımsız devlet halini almaları büyük bir zorunlu iç göç yaşanmasına sebep olmuştur. Asırlardır aynı topraklarda huzur ve barış içerisinde yaşayan Hint halkı, din temelli bölünmeyle birlikte birbirlerinin düşmanları haline gelerek insanlık dışı olayların vuku bulmasına yol açmıştır. Milyonlarca insanın göç etmek zorunda bırakıldığı bu dönemde Hindistan ve Pakistan hükümetleri, çeşitli kamplar ihdas etseler de bu kamplar çoğu zaman insanî, barınma ve temel gereksinimleri karşılamada yetersiz kalmıştır. Aynı zamanda bu kamplar, kapasitesinin üstünde sığınmacı almasından dolayı kolera gibi bulaşıcı hastalıkların yayılmasına, hijyen problemlerinin yaşanmasına neden olmuştur. Kamplarda hâkim olan korku ve güvensizlik duygusu, göçmenlerin psikolojik zorluklarla mücadele etmelerine sebebiyet vermiştir. Alt kıtada göçmenler için yeni bir hayatın başlangıcına giden süreçte Pencap eyaletlerinin sınır bölgelerinde bulunan, Delhi’de yer alan Kingsway, Lahor’da Walton, Haryana’da Kurukşetra gibi kurulan yüzlerce kamp, birer geçici sığınak olmuştur. Hindistan-Pakistan bölünmesi esnasında yaşanan zorunlu göçler ve kampların durumları, tarihsel bir olay olmasının yanı sıra dönemin acılarını ve zorluklarını aktaran birer kaynak niteliği taşıyan edebi eserlerde geniş yankı bulmuştur. Kamplarda sığınmacıların geçirdiği zorlu süreçler tüm gerçekçiliğiyle edebiyatçıların manzum ve mensur eserlerinde o dönemin başlıca konularından olmuştur. Bu çalışmada, 1947 sonrası gerçekleşen zorunlu göçler çerçevesinde kampların durumunun Urdu öyküsüne nasıl aktarıldığı analiz edilmiştir.