Akademik Veri Yönetim Sistemi
İslami Araştırmalar Dergisi, cilt.26, sa.1, ss.45-52, 2015 (Hakemli Dergi)
Bu makalede Platon, Aristoteles ve Plotinus’un sanatsal faaliyeti mimesis olarak görmeleri yanında,
bu üretim faaliyetinin mahiyeti noktasında birbirinden ayrıldıkları hususlar ele alınıp değerlendirilmektedir.
Sanat eserinin hakikatten “üçüncü dereceden” uzaklığına yaptığı vurgu ve
şairleri (sanatçıları) Devlet’inden kovması nedeniyle Platon çoğu zaman bir sanat düşmanı olarak
görülür. Şölen diyalogunun duyulardan metafiziksel güzelliğe kadarki aşamalı yükselişi Platon’un
üçlü mimesis’i olarak ele alınan yaklaşım tarzına karşı okunabilir. Bu çalışmada ayrıca Aristoteles’in
mimesis teorisinin, benzer bir biçimde, onun epistemoloji ve ontolojisini büyük ölçüde yansıttığı
ve Plotinus’un mimesis estetiğinin de Platon ve Aristoteles’in teorileri ekseninde mistik ve
monist bir perspektifle yeniden inşa edildiği iddia edilecektir.
In this article it will be examined that although Plato, Aristotle and Plotinus state that
the art is a mimesis, they differ from each other in the quality of this mimetic activity. Because of
Plato’s emphasis on third degreed distance of the art-object from the truth and his expulsion of the
artists (poets) from his state, some consider him as an enemy of art. However the gradual rise of sensuality
into the metaphysical beauty in the Symposium can be read as anti-thesis against such triadmimesis.
In this study it will be likewise claimed that Aristotle’s theory of mimesis reflects his
epistemology and ontology and Plotinus’ aesthetics of mimesis is reconstructed with a mystic and
monist perspective in the context of Plato and Aristotle’s theories of mimesis.