Black [siyah/kara] metal türü metal türleri içerisinde en uçlarda duran üç türden biridir. Bu türün diğer extreme [uç] türlerden esas farkı hem müzikal öğeler açısından hem de kültürel öğeler açısından kendini büyük ölçüde Max Weber’in kastettiği irrasyonelde tanımlaması ve verdiği tepkiyi bu düzlemde vermesidir. Weber’in irrasyoneline bakıldığında müzik ve dini duyguların amaçsal rasyoneliteden öte bir iletişimsel rasyonalite ile tecrübe edilebildiği temel iki öğe olarak görmekteyiz. Popüler müzikteki amaçlardan birinin duyguların öne çıkarılması olduğu Adorno’nun caz müziği eleştirisi üzerinden görülebilmektedir. Bir popüler müzik kültürü olan metalin bu duruma ek olarak reaktif bir güdüyle de ortaya çıktığı göz önüne alındığında irrasyonelin dışına çıkmayan bir müzik kültürünün din ile bir noktada etkileşime geçmesi beklenir. Black metal kültürünün tarihi incelendiğinde din ile ilişkisinin de müzikal olarak genelde uygulanan dönemselleştirmeyle paralel olarak geliştiği görülmektedir. Bu ilişki birinci dalga black metal sırasında daha yüzeysel bir ilişki ile başlamış, ikinci dalga ile tepkisel hale gelmiş, üçüncü dalgada ise derinleşmiştir. Bu etkileşimin kültür içerisinde somutlaştığı gözlenmektedir. Bu somutlaşma kültürün her katmanında izlenebilmektedir. Bu olguyu irdelemek adına Encyclopaedia Metallum veri tabanı kazınmış (scrape), toplanan grup verisi içerisindeki sözler bilgisayar yardımıyla analiz edilmiştir. Bu makale black metal müziğin sözlerini inceleyerek black metalin din ile ilişkisini göstermiştir. Black metalin din takıntısı üzerinden black metalin dini müzik olarak düşünülüp düşünülemeyeceği tartışılmıştır.