Türkiye ve Güney Kore'de kalkınma sürecinde kırsal alanların ve köylülüğün dönüşümü: Karşılaştırmalı bir analiz


Tezin Türü: Yüksek Lisans

Tezin Yürütüldüğü Kurum: İstanbul Üniversitesi, İktisat Fakültesi, Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Bölümü, Türkiye

Tezin Onay Tarihi: 2019

Tezin Dili: Türkçe

Öğrenci: So Young Lee

Danışman: Murat Metinsoy

Özet:

ünümüzde Güney Kore, dünyanın başlıca ekonomilerinden birisidir. Bu ünvanın nasıl elde edildiğine dair birçok önerme ve tartışma bulunmaktadır. Birçok akademisyen veya düşünüre göre, Saemaul Undong, "Han Nehri Mucizesi"nin başlıca nedenlerinden birisidir. Saemaul Undong ya da diğer adıyla Yeni Köy Hareketi ilk etapta 1970'lerin başında köyleri canlandırma projesi olarak uygulamaya konulmuştur. Bununla birlikte Saemaul Undong Park rejiminin 1960'ların sonunda gerçekleşen siyasi-ekonomik krize otoriter bir cevabı olarak rejimin başlıca kırsal kalkınma politikası haline gelmiştir. Özünde bir köy yenileme projesi olan hareket, köylerin temel altyapısal inşai projelerinden daha sonraki evelerinde tam ölçekli bir tarımsal endüstriyel üretim hamlesine dönüşmüştür. Sosyo-ekonomik hedeflerinin yanı sıra, Saemaul Undong, Park'ın otoriter rejiminin köylü topluluklarının günlük yaşamlarını etkilemede rejimin en etkili aracı olmuştur. Güney Kore'nin kırsal kalkınmadaki tecrübelerine benzer şekilde, Türkiye'de resmi olarak 1940'ta uygulamaya konulan Köy Enstitüleri hareketi gelişmlekte olan ülkeler için hızlı kalkınma noktasında önemli bir girişim örneği teşkil etmiştir. Her ne kadar Türkiye'de muhtemel kırsal kalkınma politkaları arayışında bulunulduysa da Köy Enstitüleri bunlardan ayrılarak esasen iki amaç gütmüştür; köylülerin okur-yazarlık sorununu çözmek ve köy kökenli ziraat öğretmenleri aracılığılıyla köylülere modern tarımsal üretim tekniklerini öğreterek tarımsal üretimi arttırmak. Enstitüler diğer taraftan Kemalist rejimin köylere inerek köylülerin desteğini alma da başlıca politika olmuştur. Dolayısıyla rejimin köylülerin günlük yaşamlarına etki etmede başlıca politikası ve Köycülük fikrinin sembolü olan Köy Ensitüleri, özellikle Türkiye'nin 1929 Büyük Ekonomik Buhran ile girdiği sosyo-ekonomik ve sosyo-politik krize Kemalist rejimin bir cevabı olarak uygulamaya konulmuştur.